Marijke Derksen uit Hondón de las Nieves schreef haar vierde roman "Zwarte tranen van verlangen"

Marijke Derksen uit Hondón de las Nieves was 50 jaar getrouwd met een zeeman. Om hem op de hoogte te houden van de thuissituatie schreef ze lange brieven. Liet hem door middel van woorden zien wat er thuis gebeurde. Ze leerde daardoor beeldend schrijven. Het boek 'Zwarte tranen van verlangen´ is geen autobiografie, wel heeft ze haar leven als leidraad voor dit boek gebruikt, maar de personages en gebeurtenissen zijn grotendeels gefantaseerd of aangepast. Marijke wil met dit boek de lezer laten zien hoe moeilijk maar ook hoe mooi en boeiend een leven als zeemansvrouw kan zijn.

De voorstelling van het boek gaat door bij Marijke thuis, Calle Vereda 1 in Hondón de las Nieves op zaterdag 2 juni om 20.30 uur.
Tijdens de voorstelling kan je het boek rechtstreeks bij Marijke kopen, stuur dan wel even een berichtje naar Marijke (marijke901@gmail.com of via Facebook) zodat ze op voorhand weet hoeveel belangstellende er komen. 

Je kan het boek ook rechtstreeks bij de uitgeverij bestellen. Klik dan HIER 

Samenvatting

In 'Zwarte tranen van verlangen' neemt Marijke Derksen de lezer mee naar de jaren zestig waar men kennis maakt met Maria, een jong meisje dat vreselijk verliefd wordt. Al heel jong trouwt ze met de liefde van haar leven, een knappe matroos, in een tijd dat er weinig communicatie bestond tussen schepen en het thuisfront. Door zijn beroep als zeeman gaat ze een toekomst tegemoet van onzekerheid, jaloezie, eenzaamheid en verlangen. Maar na iedere reis is er de zoete beloning voor het lange wachten. Ga mee aan boord naar verre kusten en vreemde landen, stormen en verleidingen. Maria steunt haar man tijdens het opklimmen in zijn loopbaan. Maar kan ze dit zware leven met een zeeman, die altijd weg is, volbrengen?

Genre: Romans
Omvang: 16 x 24 cm
ISBN: 978-94-0224-521-9
Aantal pagina's: 426
Prijs: € 24,99

Lees hier alvast een stuk uit het boek:
Hij had zijn armen om haar heen geslagen. Kuste de zoute tranen van haar wangen. "Stil maar, meisje, het wordt allemaal nog erger, of misschien juist beter, op dit moment", zei hij zacht in haar oor. "ik heb een telegram gekregen dat ik vanavond aan boord moet zijn in Amsterdam, vannacht moeten we varen."
Maria dacht dat ze zou stikken. Dit was te veel voor haar. Ze kon hem niet meer missen, nu al niet. Hoe moest ze nu alleen verder, wat moest ze nu alleen tegen de plannen van haar moeder beginnen. Dat ze hem niet op zou geven stond voor haar vast, maar hoe moest dat dan als hij er niet was om haar te steunen.
Zacht kuste hij haar wangen, de tranen bleven stromen. Hij streelde haar haren, trok er een paar schuifjes uit, zodat het los kwam te han-gen, dit stond haar veel leuker, vond hij.
Zijn warme handen streelde haar nek, haar schouders, haar armen. Dan sloeg hij z'n sterke armen om haar heen. Ze kroop dicht tegen hem aan alsof ze bescherming zocht tegen de grote boze wereld.
Hij duwde met zijn lichaam het hare tegen het bed, tilde haar voeten ook op het bed zodat ze languit lag.
Hij streelde haar, kuste haar, liet haar het grote verdriet vergeten, fluisterde zoete woordjes in haar oor en de oplossing voor al haar problemen. "Ik ga weg, maar ik zal aan je denken, we gaan schrijven, je moeder hoeft het niet te weten. Als ik dan weer terug kom is ze dit allemaal allang vergeten, dan is er toch niks aan de hand. We zien elkaar niet meer. Dat is toch wat ze wil."
Wat was hij toch slim, overal had hij een oplossing voor.
Ze kuste hem hartstochtelijk terug.
Haar tranen begonnen te drogen. Ze voelde zich al veel rustiger, ja, alles kwam wel weer goed.
Wat deed hij nou!
Hij trok haar rok uit. Daarna haar truitje.
Nee, Han dit kan niet. Ze raakte in paniek en probeerde haar kleren
vast te houden. Hij lachte. "Wees maar niet bang, hier komt nooit iemand. We zijn nog nooit samen in een bed geweest."