4 maart 2017

De legende van Tía Roqueta in Torrevieja.


De legende van Tía Roqueta in Torrevieja.
Gelegen tussen de stranden Gambote en Trabajos in Torrevieja ligt het Playa la Roqueta maar weet je ook de naam Roqueta vandaan komt? Nu is het een strand, omringd door villa’s en appartementen maar in de 19e eeuw was dit een aanlegplaats voor eenvoudige boten van de plaatselijke vissers. Op de stranden, waar nu de toeristen van de zon genieten, maakte de vissers eenvoudig vistuig zoals vallen, lijnen en kleine kieuwnetten.
Volgens de legende woonde "Tía Roqueta", een lange vrouw, in een grotwoning, in de nabijgelegen baai Gambote. Ze was  getrouwd met de liefde van haar leven, een eenvoudige visser. In de grot was het minimum dat nodig was om te leven, een matras van gedroogd zeewier, een paar dekens, een koekenpan, een pot om te koken, bestek en een lantaarn voor de avonden. In een hoek van de grot stonden het vistuig van haar man. Het
was een eenvoudig leven maar tante Roqueta was vrolijk en verblijde de hele omgeving met  haar prachtige engelachtige stem. Ze zong de  mooiste liederen uit de streek en bij donkere nachten stond ze op de rotsen met een olielamp om de vissers de weg te wijzen.
Op een avond, toen haar man aan het vissen was op zee, kwam er plotseling een sterke wind uit het oosten opzetten. De visser zag de plotselinge en abrupte verandering van het weer, en alsof de duivel hem op de hielen zat roeide hij met de riemen van de boot zo snel mogelijk terug naar de baai, maar ondanks de geleverde inspanningen, de storm werd heviger en heviger, kapseisde het kleine bootje en zonk samen met de visser naar de bodem van de zee.
Tante Roqueta bewust van de abrupte verandering van het weer was zeer bezorgd en nerveus en wachtte nog  enkele uren op de terugkomst van haar geliefde man maar ze besefte al snel dat de zee ook het lichaam van haar man genomen had. Vanaf die dag leefde tante Roqueta in diepe droefheid. Ze kleedde zich in diepe rouw, en vanaf die dag veranderde zij haar lied door smachtelijke kreten in het licht van de maan en wanneer de nacht viel zocht ze haar toevlucht in de grot en dompelde zich onder  in verdriet en diepste bitterheid over het verlies van haar geliefde.
Volgens de legende was ze niet in staat tot het bittere leven, alleen en moedeloos, en op een avond was het stil in de grotwoning en zagen of hoorde de geburen tante Roqueta niet meer. Niemand wist waar zij was. Na een tijdje vond een visser aan de rand van de kreek op de rotsen de olielamp en een oude wollen sjaal. Roqueta vanaf de rotsen in zee gesprongen in de hoop om terug samen te zijn met haar geliefde.
Dit is het trieste verhaal dat de grootmoeders van Torrevieja vertelden aan hun kleinkinderen, het verhaal van La Roqueta met haar zoete stem en die 's nachts de vissers de weg naar de veilige haven wees maar na het overlijden van haar geliefde man koos voor de stilte van de zee.