 |
| Tarzán |
Tarzán was een zwerfhond die in de jaren zestig rondzwierf op de Plaza Mayor in Aspe. Hij had toestemming om religieuze diensten in de kerk bij te wonen en begeleide aanwezigen op bruiloften en begrafenissen.
Het verhaal van Tarzán doet denken aan het beroemde verhaal van Hachiko, een van de nationale symbolen van Japan. Hachiko (Odate, 10 november 1923 - Tokio, 8 maart 1935), was een Akita die in Japan grote bekendheid verwierf door het feit dat hij na de dood van zijn baasje,een professor aan de Universiteit van Tokio, 9 jaar lang wachtte op diens terugkeer bij het treinstation Shibuya in Tokio. Na zijn dood werd voor het station een standbeeld voor hem opgericht. Het verhaal is zo ontroerend, en werd zo beroemd dat zelfs Hollywood, met Richard Gere in de hoofdrol, hem een eerbetoon met een film gaf.
In tegenstelling tot Hachiko had Tarzan geen eigenaar en, in de nasleep van de naoorlogse periode, kon iedereen de eigenaar van Tarzán zijn. Iedereen wilde ook de eigenaar van de dorpshond zijn. Tarzán was een witte hond met bruine vlekken en woonde en sliep op de Place Mayor, het centrale plein van Aspe. Tarsan, zoals de oudere mensen in Aspe zijn naam uitspraken, woonde al jaren alle ceremonies bij in de kerk. In de processies mocht hij steevast meelopen en wanneer er vuurwerk werd afgestoken blafte de kleine hond op het ritme van de knallen mee. Waren er communies, bruiloften of doopfeesten, de trouwe viervoeter begeleide de feestelijkheden.
 |
| Tarzan, begeleidt een bruiloft. |
Als Aspenaar van eer, vervulde hij zijn plicht beter dan elk ander. Elke keer dat een dorpeling stierf wachtte Tarzán bij de deur van de kerk tot de kist naar buiten werd gedragen om plechtig de begrafenisstoet te volgen tot op de begraafplaats. Niemand werd ooit begraven in eenzaamheid. Het maakte niet uit hoe goed of slecht het leven van de overleden was geweest, Tarzán was steeds paraat.
Het verhaal van Tarzán is in Aspe nu slechts een dierbare herinnering die overgaat van grootouders tot kleinkinderen. In de omgeving van het auditorium kreeg Tarzán de voorbije jaren een standbeeld.
"Wat overkwam Tarzán? Hoe is hij verdwenen? Waar is hij gestorven? ". Weet iemand van zijn verdwijning?. Misschien omdat het geheugen selectief is en enkel het beste herinnerd word van Tarzán. Het was een vrolijke dier dat de stad waar hij leefde een beetje gelukkiger heeft gemaakt. Volgens verhalen zou hij elfs kinderen uit de rivier hebben gered. De waarheid is dat er honderden verschillende theorieën de ronde doen over wat er kan gebeurd zijn met deze straathond, maar de herinneringen over Tarzán zullen altijd levendig blijven in het geheugen van de Aspenaren.
(naar een verhaal van Carlos Torres)
Uit het Spaans vertaald door Wim Kuyps
Uit het Spaans vertaald door Wim Kuyps
Recent maakte een aantal inwoners van Aspe onderstaande documentaire over het verhaal van Tarzán:
