Een andere legende (klik hier voor het eerste verhaal) over het ontstaan van het gelaat in de rots van Alicante gaat als volgt:
In de burcht van Alicante, nu het Castillo de Santa Barbara’, woonde een
Moorse prins met zijn mooie dochter Zahara. De prinses was als jong meisje
uitgehuwelijkt aan de Sultan van Damascus maar de mooie prinses was verliefd
geworden op een Christen jongen.
Meermaals verbood de prins zijn dochter de omgang met deze
Christen jongen maar hun liefde was zo sterk dat ze samen wilde vluchten.
De Christen werd echter door de soldaten van de Moorse prins
gevangen genomen en ter dood veroordeeld. Hij kon slechts zijn leven
redden als de volgende ochtend de tuinen van het kasteel bedekt waren met
sneeuw, een zo goed als onmogelijk opdracht in het warme Spanje. Maar wonder
boven wonder, de volgende ochtend lag er sneeuw in de tuinen van het kasteel.
Jammer genoeg koelde dit wonder niet de razernij van de
Moorse prins, die zijn belofte brak en de Christen liet ophangen aan een toren
van het kasteel boven de afgrond.
Toen zijn dochter Zahara het lichaam van haar geliefde levenloos zag bengelen,
liep Zahara er heen, omhelsde haar geliefde en samen storten ze onder de ogen
van de verdwaasde prins in de diepte.
Hierop pleegde de Moorse prins zelfmoord en gooide zich
eveneens van de rots
Benacantil in de diepte. Als bij wonder verscheen kort nadien zijn gelaat in de
rots waar hij was afgesprongen. Op die manier blijft hij de mensen herinneren
aan zijn woordbreuk en kunnen ze hem dagelijks bespotten zonder dat hij nog
iemand kwaad kan doen.
Vandaag de dag staat het gelaat in de rots bekend als de "Cara del Moro"
Overname artikel toegestaan mits bronvermelding.
Toen zijn dochter Zahara het lichaam van haar geliefde levenloos zag bengelen, liep Zahara er heen, omhelsde haar geliefde en samen storten ze onder de ogen van de verdwaasde prins in de diepte.
Vandaag de dag staat het gelaat in de rots bekend als de "Cara del Moro"
Overname artikel toegestaan mits bronvermelding.