14 februari 2016

Nieuwe (bionische) knie.



Ook al gemerkt dat er de laatste week weinig berichten zijn verschenen?

Op zondag 7 februari 2016 ben ik voor een knieprothese (de tweede) opgenomen in het Heilig Hart ziekenhuis van Lier. Ik moest niet nuchter zijn, ik had met Vera best nog een feestje kunnen bouwen om ons te bezatten maar we hebben dat maar gelaten. Ik ben dus nuchter binnengegaan…
Mijn kamergenoot is een jonge kerel die van 4 meter hoog van het dak is gedonderd. Twee knieën gebroken, rechter elleboog en linker pols gebroken met daarbovenop een neusbreuk, maar die was al geheeld. Hij hield er wel de moed in, had erger gekund.
Maandag om 6 uur, drie uur vroeger opstaan dan ik gewoon ben, stonden de verpleegsters al aan mijn bed. Been en borst moesten geschoren worden maar daar was ik ze al mee voor geweest. Ik had alles al netjes met “Vete” onthaard. Vier jaar geleden, bij de  operatie van mijn andere knie, hebben ze met een bot  mesje en zonder schuim de haartjes weggenomen en dat wou ik vermijden…
Om 7,30 uur operatiekleedje, zo iets met bloemetjes en twee strikken achteraan, aangetrokken en we konden vertrekken naar de  operatiezaal. Alles in het groen, kleur van de hoop en nieuw leven, (en van de Islam), groen geklede en gesluierde verpleegsters, groene dokters met mondmaskers. Zoals een gekruisigde christus mocht ik me op de operatietafel leggen en werden mijn armen vastgebonden, gaan lopen was geen optie meer. Een infuus in mijn hand en wat zuurstof in mijn mond en ik kon aan mijn slaapje van 3 uur beginnen.
Om 12 uur was ik suf en slaperig terug op de kamer. Infuus met vocht en pijnstillers druppelde in mijn arm. Het been was van lies tot teen netjes ingepakt in watte en mooi omzwachteld, precies een cadeauverpakking. Direct geprobeerd of ik mijn tenen nog kon bewegen en dat lukte prima, de rest zal dus ook wel goed komen.
Dinsdag nog een hele dag in bed. Het (cadeau-) verband mocht er af. De wonde van zo’n 20 cm lang zag er mooi uit, geen vocht  of bloedprobleem. De wonde was netjes gesloten met metalen haakjes, het leek wel een ritssluiting. Van de verpleegster kreeg ik nog een prik in de vetlaag van mijn buik tegen “flebitis”, een prikje dat ik me de volgende 6 weken zelf mag toedienen.
Buiten een beetje bouillon soep en een paar droge toastjes kreeg ik niet veel te eten. Met plat water moest  ik de vochtspiegel op peil houden. Regelmatig werden de infuuszakjes met pijnstiller en vocht vervangen. Naar het schijnt zou een knieoperatie een van de pijnlijkste operaties zijn, en zo voel ik het ook. Nog altijd suf. Zouden ze iets in die infuuszakjes doen om de patiënt rustig te houden? Tegen de avond begon het drinken van water en de infuuszakjes hun werk te doen. Plassen dat ik moest doen en dat allemaal in een fles… niet simpel om in liggende toestand een fles te vullen en niet teveel zodat ze niet overloopt. Gelukkig  kwam de nachtverpleegster regelmatig de fles ledigen. Die nacht kreeg ik ook erg veel pijn aan mijn knie. De twee pilletjes (voor de kenners Tradonal Odis) die de nachtverpleegster  me gaf brachten me in korte tijd in de “zevende hemel”.
Woensdagochtend mocht de infuus verwijderd worden en kon ik met een looprekje naar de badkamer. Ging prima, geen verpleegster  meer nodig om me te wassen en de plasfles kon ook  opgeborgen worden. Terug normaal ontbijt. In de voormiddag kwam  de kinesist op bezoek met zijn marteltuig de “Knie Kinetec”, de machine beweegt je been en knie tot 90 graden, wel pijnlijk maar te doen. Hoe beter het ging hoe sneller ik hier weg kon. ’s Middags met een rolstoel naar de praktijk  van de kinesist, trappen lopen op en neer, fietsen, kniebewegingen, ’t ging allemaal prima. Veel beter dan de andere patiënten die er oefeningen kwamen doen. Toch wel een beetje trots toen de kinesist met als voorbeeld stelde. Zonder hulp kon ik rondstappen. ’t Zag er goed uit, ik begon toch al te hopen dat ik morgen, donderdag, naar huis kon gaan. Vera kwam op bezoek. We hebben maar ineens de terugvlucht naar Spanje geboekt. ’s Nachts prima geslapen, ik kon eindelijk terug  op mijn zij slapen en het plassen om het uur was voorbij.
Bij het opstaan donderdag voelde ik me prima, wandelen in de gang ging goed, in en uit het bed komen was geen probleem. Ontbijt aan een tafeltje. De verpleegsters stonden versteld. De kinesist legde nog eens de “Knie Kinetec” aan en dat was ook een makkie. Er gingen stemmen op om me maar naar huis te sturen, prima. De tam-tam in het ziekenhuis werkte, sociale dienst, ergotherapeute, hoofd verpleging en de specialisten kwamen langs. Conclusie: je mag vertrekken… Vera gebeld, twee dagen vroeger naar huis dan voorzien, kom me maar snel halen.
Vandaag zaterdag reanimeren we verder met de hulp en steun van mijn echtgenote Vera. Dagelijks een aantal oefeningen en bewegingen. ’t Gaat goed. De knie is nog opgezwollen maar dat is normaal. Een totaal  herstel bereik je pas na 6 maanden.
 Op 26 februari mogen de krammetjes er uit en op 28 februari vliegen we terug naar Spanje om daar  in het zonnetje verder te revalideren.
Dokter Frank Verheyden en zijn team, kinesist, verpleegkundigen en iedereen die zich met me hebben bezig gehouden, van harte bedankt, ’t is me erg meegevallen.
Iedereen die een kaartje, een berichtje of mailtje stuurde, van harte bedankt. Altijd mooi te weten dat je steun krijgt van vrienden en kennissen.

Nog even wachten en dan gaan we verder met onze berichtgeving...

Wim