Het geval van de ""Niña
perdida de Rojales" of het “verloren meisje van
Rojales” is een verhaal dat bij de oudere inwoners van Rojales en Benijofar
verschillende versies kent. Een van de versies spreekt over een misdaad
die plaats vond op 24 juni 1917 en waarin het meisje Teresa Juan door een
psychopaat werd misbruikt en nadien probeerde te doden door haar in een
waterput te gooien. Toen hij merkte dat er geen water in de put stond bekogelde
hij haar nog met stenen. Deze zaak lijkt het meeste waar omdat hierin wordt
gesproken over de Guardia Civil, overheden, vonnissen, artsen en andere
personages in een tijd die nog niet zó lang geleden is om dit verhaal als een
legende te bestempelen. Het verhaal verteld
verder dat toen het meisje goed hersteld
was ze zei dat tijdens het gooien van de stenen van haar moordenaar, een vrouw
met een mantel haar bedekte en zo beschermde tegen de stenen.
Een andere versie van het verhaal speelde zich af op 18 januari 1896 in Rojales
toen het meisje Encarnacion Hernandez was zoek geraakt. De volgende dag vond
men haar op een plaats die bekend staat als "El Barranco". Ze was
licht gekleed maar had niets van de koud of vorst te lijden gehad omdat een dame
haar ’s nachts had bedekt met haar mantel. Toen ze naar de kerk werd gebracht,
herkende ze in dit geval de Virgen del Carmen als
haar beschermster. Toen ze ouder was, kocht het meisje zelfs een nieuw beeld
van de Virgen del Carmen voor de kerk van Rojales.
Hier vertellen we de gebeurtenissen uit het eerste verhaal.
Het was de vooravond van San
Juan, op 23 juni 1917 en in Rojales werden de gasten verwacht op het
bruiloftsfeest van de zoon van landbouwer Francisco Muñoz die trouwde met de
dochter van een van de voormannen. Een betere dag kon niet worden gekozen, de
nacht van San Juan, een magische nacht vol legenden, vreugdevuren en goede
wensen. Onder de vele gasten ook buurman Joaquin Garcia, met zijn negen jaar oude
dochter Teresa Juan.
's Avonds stuurde hij Teresa,
die tot dan toe van het feest genoot en met andere meisjes speelde, naar een
afgelegen huis op ongeveer vijfhonderd meter afstand om voor vijftien cent kruiden
te kopen. Alles leek normaal te verlopen totdat de familie na verloop van tijd
het kleine meisje niet meer zagen.
De familie waarschuwde na de
verdwijning 's avonds laat alle bruiloftsgasten en de Guardia Civil. De autoriteiten
van Benijófar begonnen hun zoektocht door de velden in de gloed van de fakkels
aangestoken aan de vreugdevuren.
Het was een zeer lange nacht
van San Juan, de langste nacht zoals de oude bewoners zich herinneren. Ze zochten
in velden, sloten, putten, rivier… tot het aanbreken van de volgende dag, de zondag
van San Juan, maar niets mocht baten, het
meisje was niet meer te vinden.
De autoriteiten ondervroegen de
gasten van het bruiloftsfeest om uit te zoeken wat er was gebeurt. Zo kwamen ze
ook bij het huis van de vader van de bruidegom, waar ze op dat moment aan het
eten waren. Onder de familie, ook uitgenodigd voor de bruiloft, was Francisco
Lorenzo Rebollo die ook zwager van de bruidegom was. Deze kerel "lang
gezicht, besluiteloos, verdachte ogen en blonde snor" werd door iedereen
gekend als de "Isabeleto". Hij had reeds een gevangenisstraf achter
de rug voor het eerder verkrachten van een twaalf jarig meisje.
De uren gingen voorbij,
fakkels moesten opnieuw worden aangestoken. Een grote groep mensen bleef zoeken
naar een spoor van het meisje. Zo kwamen ze aan op een boerderij die eigendom
was van Manuel Cánovas. Op het land stond een verlaten droge put, toen iemand “Theresa”
in de put riep kregen ze geen antwoord maar nadat ze een kleine steen in de put
wierpen hoorde ze een zacht geklaag uit de put. De kleine Teresa was er,
levend, meer dan twintig meter diep. Vijfentwintig uur waren verstreken.
Volgens de verklaring van
Terasa was het "Isabeleto" die haar misbruikte. Nadien nam de man een
mes met de bedoeling haar te doden, maar hij veranderde van gedachten en nam haar
bij haar voeten en gooide Teresa in de droge put, nadien gooide hij nog enkele
stenen en vertrok overtuigd van haar dood.
Volgens het meisje werd ze in
de put vergezeld door een jonge vrouw gekleed in het wit, met een uitstraling
die haar hoofd kroonde. Zij had het meisje met haar mantel beschermd toen
“Isabeleto” met stenen gooide. De arts
schreef wat ze vertelde toe aan wanen veroorzaakt door de val en de daaruit
voortvloeiende bloeding en koorts. Maar voor de inwoners van Rojales wat dit een
wonderbaarlijke redding van het kind waarna
Teresa naar de kerk werd gebracht. Daar zag ze de Virgen del Rosario en
zei: "Dat was de dame die me heeft gered”.
In Rojales wordt verteld dat
de agressor, na zijn gevangenisstraf, een kind kreeg zonder rechterhand, dezelfde
hand waarmee zijn vader de stenen naar het meisje had gegooid…
Derde etappe zondag 20/5.
TOTEM volgt de fascinerende reis van de mens vanaf zijn
oorspronkelijk verschijningsvorm als amfibie tot zijn ultieme wens om te
kunnen vliegen. De personages ontwikkelen zich op een podium dat lijkt
op een gigantische schildpad. Dit staat symbool voor het ontstaan van
vele eeuwenoude beschavingen.
De uren gingen voorbij,
fakkels moesten opnieuw worden aangestoken. Een grote groep mensen bleef zoeken
naar een spoor van het meisje. Zo kwamen ze aan op een boerderij die eigendom
was van Manuel Cánovas. Op het land stond een verlaten droge put, toen iemand “Theresa”
in de put riep kregen ze geen antwoord maar nadat ze een kleine steen in de put
wierpen hoorde ze een zacht geklaag uit de put. De kleine Teresa was er,
levend, meer dan twintig meter diep. Vijfentwintig uur waren verstreken.
Tijdens het “FondóVerd Biofestival” het gratis ecologisch natuurfestival dat voor
de eerste keer gevierd wordt in Hondón de las Nieves (El Fondó de les Neus) op 9 en 10 juni 2018,
worden gedramatiseerde routes, poppenspelen, open lucht filmvertoningen, sport-
en kinderactiviteiten en een fotografiewedstrijd georganiseerd. Eveneens fietsroutes
met een verfrissing, begeleide wandelroutes, ambachtelijke markt, foodtrucks,
live muziek, ecologische menu's, stadstuin, boerderijen met dieren en een
gratis kampeerterrein.
Marijke Derksen uit Hondón de las Nieves was 50 jaar getrouwd met een zeeman. Om hem op de hoogte te houden van de thuissituatie schreef ze lange brieven. Liet hem door middel van woorden zien wat er thuis gebeurde. Ze leerde daardoor beeldend schrijven. Het boek 'Zwarte tranen van verlangen´ is geen autobiografie, wel heeft ze haar leven als leidraad voor dit boek gebruikt, maar de personages en gebeurtenissen zijn grotendeels gefantaseerd of aangepast. Marijke wil met dit boek de lezer laten zien hoe moeilijk maar ook hoe mooi en boeiend een leven als zeemansvrouw kan zijn.
Opvallend is dat je hier
weinig of geen toeristen ziet rondlopen. Gelukkig is er sinds de eeuwwisseling veel
geïnvesteerd in het opknappen van deze wijk, zonder dat men het oorspronkelijke
karakter van de wijk heeft aangetast. Santa Cruz is een authentieke Spaanse volkswijk.
Volgens de bewoners zouden zij nog afstammen van de oude piraten en zigeuners
die honderden jaren geleden tegen de berg Monte Benacantil, de imposante heuvel
waarop Castillo de Santa Bárbara is gevestigd, hun toevlucht zochten. Bewoners
die vanaf hun balkonnetjes kijken naar de enkele toeristen die wel voor de wijk
kiezen in plaats voor het strand of de drukke Explanada. Bewoners die je een
vriendelijk knikje geven als je hen groet. Het zijn ook de bewoners die de wijk
zo gezellig maken.
Niet alleen de huisjes en
straatjes zijn leuk om zien, ook het uitzicht over de stad en de zee is mooi.
Vanuit deze wijk heb je een uniek zicht over de haven van Alicante en de stad. 
Breng ook even een bezoekje aan de Hermitage van
Santa Cruz. De Hermitage dateert uit de achttiende eeuw. Het is eenvoudige en
zeer bescheiden kapel, maar van groot belang voor de inwoners van de stad
Alicante. De kapel is gebouwd op een deel van de overblijfselen van de oude
middeleeuwse muur. Tijdens de Spaanse burgeroorlog werd de kapel van Santa Cruz
vernietigd samen met de prachtige troon bestaande uit een gekruisigde Jezus, de
Maagd Maria, St. Johannes en Maria Magdalena aan zijn voeten. Een beeldhouwwerk
van de Menorcaanse kunstenaar Antonio
Riudavets. In de jaren ’60 is de kapel terug gerestaureerd. Naast de Hermitage
kan je nog enkele trappen oplopen naar het uitzichtpunt, een van de beste uitzichtpunten
van de stad.
