Baron Benifayó, van het
Italiaanse Huis van Savoye, was een liberale en avontuurlijke man die werd
veroordeeld en gevangen gezet op het eiland “Mayor o Conejera” in La Manga, Mar
Menor, voor het duelleren met, en doden van Don Diego de Castañeda. Met het
duel verdedigde hij de eer van Maria Victoria dal Pozzo della Cisterna, prinses
van Cisterna en Belriguardo welke later koningin van Spanje zou worden door
haar huwelijk met Amadeo I. Het eiland, ook bekend als "isla del
Barón", was sinds 1726 het eigendom van de Spaanse Armada en een
gevangenis voor de betere stand.
Blijkbaar had de baron het best naar zijn zin op het eiland, midden in de Mar Menor, waar hij tijdens zijn gevangenschap volgend gedicht schreef:
Blijkbaar had de baron het best naar zijn zin op het eiland, midden in de Mar Menor, waar hij tijdens zijn gevangenschap volgend gedicht schreef:
"La Manga del Mar Menor
het is een hemels Eden,
van internationale bekendheid,
en van ongewone pracht,
gelegen tussen twee zeeën,
die hun rijkdom bewaken,
en hun schoonheid harmoniseren
met de liedjes van de golven"
Bij
het beëindigen van zijn gevangenschap in 1878, kocht de baron het eiland, in
vervoering gebracht door de schoonheid ervan en vestigde er zijn woonplaats.
Onmiddellijk beval hij de bouw van een klein paleis op het eiland, ontworpen
door architect Lorenzo Álvarez Capra uit Madrid. Eigenlijk was het een kleine
kopie van het Paviljoen dat hij voor de Expo 1873 in Sevilla had gebouwd. Dit
gebouw is een prachtig voorbeeld van neomudejar architectuur (Moorse
Revival-architectuur). Het wordt gevormd
door verschillende bouwconstructies die de romantische vorm aannemen van een
soort kasteel met kantelen en torens, omgeven door een groot park. Het eiland had
ook een kleine privésteiger en een klein huis voor de bewaker.
Reeds in 1880 wordt La Mayor door
de baron gebruikt als jachtgebied voor patrijzen en konijnen en zelfs voor
herten en fazanten. Op dat moment is de vegetatie van het gebied nog steeds
overvloedig met eiken en steeneiken.
Tegelijkertijd
kocht hij een stuk grond in San Pedro del Pinatar waar hij nog een klein paleis
bouwde dat vergelijkbaar was met dat van het eiland, maar dan met twee torens.
Het interieur van het paleis is een museum op zich, met schilderijen en
familieportretten, een bibliotheek van bijna vierduizend boeken, een verzameling
handtekeningen van koningen en edelen, wapenuitrustingen en wapens uit
verschillende tijdperken.
Geld had de Baron in overvloed en daarom organiseerde hij regelmatig feesten en banketten om te pronken met zijn rijkdom, zijn kasteel en tuinen op het idyllische eiland. Op een van deze feesten was een wondermooie blonde Russische prinses aanwezig. De Baron werd op slag verliefd op haar jeugdige schoonheid. De geruïneerde familie van de jonge vrouw gaf snel de goedkeuring voor een huwelijk tussen de Baron en de Russische prinses. De prinses hield echter niet van de edelman en was boos over de verplichting om te huwen, een verplichting opgelegd door haar ouders om zo uit de armoede te geraken.
Ze sloot haar hart voor de avances van de Baron en was verbitterd om het wrede lot dat haar te wachten
stond. Melancholisch keek ze naar de zee en daalde dagelijks af naar het strand
om naakt te baden tussen de golven die stuk sloegen op de rotsen of te paard,
in rengalop, naakt haar haren te laten drogen in de koele wind. Smokkelaars en
vissers keken met betovering en lusten naar de prinses die altijd gehuld was in
een laconieke droefheid.
De baron was intussen vol van
woede en onmacht, wetende dat hij nooit haar liefde kon krijgen. Op een avond,
tijdens een van de vele feesten, verliet de jonge Russische prinses de drukte
om zich weer in haar gedachten te verliezen tijdens een wandeling langs het
strand. De baron maakte van deze gelegenheid gebruik, boos en verblind, om de
jonge vrouw te vermoorden. Samen met een dienaar maakte hij een einde aan het
leven van de jonge prinses en begroef haar onder de rotsen. Niemand heeft ooit
de mooie prinses terug gezien.
140 jaar is het al geleden en nooit is het graf van de prinses op het eiland ontdekt. Echter, vandaag zijn er nog regelmatig zeilers en vissers die tegen valavond die prachtige vrouw zien, rijdend op een zilveren paard, langs het strand, naakt en gewikkeld in een verlichte aura.
Baron de Benifayó stierf in 1899
in zijn paleis in San Pedro del Pinatar.
Artikel geschreven voor de Costakrant editie 88.
Artikel geschreven voor de Costakrant editie 88.
