(Artikel geschreven voor de Costakrant editie 63)
Deze tijd kleurt de Costa Blanca weer wit en
roze van de prachtige amandelbloesem. Spanje is met een jaarproductie van
250.000 ton amandelen de tweede grootste amandelproducent na de Verenigde
Staten. Spanje is ook een belangrijke consument van amandelen. Of als een
snack, als een ingrediënt in vele recepten of als traditionele Spaanse noga en
marsepein.
De amandelbomen zijn zeer robuuste en
langlevende bomen die in deze streken dikwijls leeftijden halen van meer dan
100 jaar, de bomen tolereren natte winters en warme zomers en groeien op arme
bodem. De Spaanse productie van amandelen is zeer variabel wat te wijten is aan
mogelijke vorst die de bloei en vruchtvorming kan beïnvloeden. Dit probleem
bestaat niet alleen in Spanje, maar in alle belangrijkste producerende landen,
met als gevolg grote prijsschommelingen voor de amandelen op de internationale
markten. Meer dan 55% van de Spaanse amandelproductie is bestemd voor de
buitenlandse markten. De grootste gebruikers zijn de Duitsers. De Nederlanders
eten gemiddeld 650 gram per persoon per jaar. Van de Nederlandse import komt 14
procent uit Spanje.
Over de prachtige amandelbloesem en de
amandelbomen bestaan vele legendes. Deze
legende gaat over Prinses Phyllis en haar geliefde Demophoon:
Prinses Phyllis was tot over haar oren verliefd
op de jonge koning Demophoon. Deze keerde na een lange veldtocht terug naar
zijn vaderland. Tijdens zijn terugtocht leerde hij de mooie prinses
Phyllis kennen. Voor beiden was het liefde op het eerste gezicht en vanaf de
eerste dag al zwoeren ze elkaar eeuwige trouw. Demophoon bleef bij zijn
geliefde, dagen en weken achtereen. Het leek wel of hij zijn geboorteland
voorgoed vergeten was.
Tot op zekere dag Demophoon vernam dat er
onrust was in zijn geboortestad na het overlijden van zijn vader en dat er een
opstand was uitgebroken. Demophoon moest terug naar zijn land om de rust te
herstellen en hij verliet zijn geliefde prinses, echter niet zonder de belofte
dat hij niet langer dan twee weken zou wegblijven. Bij zijn terugkeer zou hij
met haar trouwen en haar daarna voorgoed als zijn vrouw meenemen naar zijn
land. Phyllis bleef verdrietig achter en naarmate de dagen voorbij gingen,
sloeg de angst haar om het hart, de angst dat hij niet terug zou komen. Toen de
twee weken voorbij waren en Demophoon nog niet teruggekomen was, begon de
treurende jonge vrouw verdwaast rond te dolen. Ze begaf zich naar een hoge rots
waar ze uitzicht had over de hele vlakte. Hier zou ze haar geliefde al van ver
zien komen...
Drie dagen stond ze daar al op de uitkijk. Wanhoop
overwon haar en plots stond het voor haar vast dat hij nooit meer zou
terugkeren. Het had nu geen zin meer nog verder op de uitkijk te staan en nog
verder te leven. Ze stortte zich van de rots te pletter. De goden veranderden uit
medelijden haar dode lichaam in een amandelboom. Een paar dagen later kwam
Demophoon aan om zijn geliefde te halen. Hij was langer opgehouden dan hij
verwacht had. Maar ze was er niet meer. Er stond alleen een prachtige
amandelboom, hij omarmde de amandelboom en deze begon direct prachtig te
bloeien. Het was alsof Phyllis haar mooiste kleed had aangetrokken om hem te
verwelkomen. Op ieder bloempje hing een dauwdruppel: de tranen van de geliefde
prinses.
Het
is door deze legende dat de amandelboom een symbool is geworden van de
onstuimige jeugd en eeuwige liefde.
Wim
Kuyps
