Ook al gemerkt dat er de laatste week weinig berichten zijn verschenen?
Op zondag 7 februari 2016 ben ik voor een knieprothese (de tweede) opgenomen in het Heilig
Hart ziekenhuis van Lier. Ik moest niet nuchter zijn, ik had met Vera best nog
een feestje kunnen bouwen om ons te bezatten maar we hebben dat maar gelaten.
Ik ben dus nuchter binnengegaan…
Mijn kamergenoot is een jonge kerel die van 4
meter hoog van het dak is gedonderd. Twee knieën gebroken, rechter elleboog en
linker pols gebroken met daarbovenop een neusbreuk, maar die was al geheeld.
Hij hield er wel de moed in, had erger gekund.
Maandag om 6 uur, drie uur vroeger opstaan dan
ik gewoon ben, stonden de verpleegsters al aan mijn bed. Been en borst moesten
geschoren worden maar daar was ik ze al mee voor geweest. Ik had alles al
netjes met “Vete” onthaard. Vier jaar geleden, bij de operatie van mijn andere knie, hebben ze met
een bot mesje en zonder schuim de
haartjes weggenomen en dat wou ik vermijden…
Om 7,30 uur operatiekleedje, zo iets met
bloemetjes en twee strikken achteraan, aangetrokken en we konden vertrekken naar
de operatiezaal. Alles in het groen,
kleur van de hoop en nieuw leven, (en van de Islam), groen geklede en
gesluierde verpleegsters, groene dokters met mondmaskers. Zoals een gekruisigde
christus mocht ik me op de operatietafel leggen en werden mijn armen vastgebonden,
gaan lopen was geen optie meer. Een infuus in mijn hand en wat zuurstof in mijn
mond en ik kon aan mijn slaapje van 3 uur beginnen.
Om 12 uur was ik suf en slaperig terug op de
kamer. Infuus met vocht en pijnstillers druppelde in mijn arm. Het been was van
lies tot teen netjes ingepakt in watte en mooi omzwachteld, precies een
cadeauverpakking. Direct geprobeerd of ik mijn tenen nog kon bewegen en dat
lukte prima, de rest zal dus ook wel goed komen.
Dinsdag nog een hele dag in bed. Het (cadeau-)
verband mocht er af. De wonde van zo’n 20 cm lang zag er mooi uit, geen
vocht of bloedprobleem. De wonde was
netjes gesloten met metalen haakjes, het leek wel een ritssluiting. Van de
verpleegster kreeg ik nog een prik in de vetlaag van mijn buik tegen “flebitis”,
een prikje dat ik me de volgende 6 weken zelf mag toedienen.
Buiten een beetje bouillon soep en een paar
droge toastjes kreeg ik niet veel te eten. Met plat water moest ik de vochtspiegel op peil houden. Regelmatig
werden de infuuszakjes met pijnstiller en vocht vervangen. Naar het schijnt zou
een knieoperatie een van de pijnlijkste operaties zijn, en zo voel ik het ook.
Nog altijd suf. Zouden ze iets in die infuuszakjes doen om de patiënt rustig te
houden? Tegen de avond begon het drinken van water en de infuuszakjes hun werk
te doen. Plassen dat ik moest doen en dat allemaal in een fles… niet simpel om
in liggende toestand een fles te vullen en niet teveel zodat ze niet overloopt.
Gelukkig kwam de nachtverpleegster
regelmatig de fles ledigen. Die nacht kreeg ik ook erg veel pijn aan mijn knie.
De twee pilletjes (voor de kenners Tradonal Odis) die de nachtverpleegster me gaf brachten me in korte tijd in de
“zevende hemel”.
Woensdagochtend mocht de infuus verwijderd
worden en kon ik met een looprekje naar de badkamer. Ging prima, geen
verpleegster meer nodig om me te wassen
en de plasfles kon ook opgeborgen
worden. Terug normaal ontbijt. In de voormiddag kwam de kinesist op bezoek met zijn marteltuig de
“Knie Kinetec”, de machine beweegt je been en knie tot 90 graden, wel pijnlijk
maar te doen. Hoe beter het ging hoe sneller ik hier weg kon. ’s Middags met
een rolstoel naar de praktijk van de
kinesist, trappen lopen op en neer, fietsen, kniebewegingen, ’t ging allemaal
prima. Veel beter dan de andere patiënten die er oefeningen kwamen doen. Toch
wel een beetje trots toen de kinesist met als voorbeeld stelde. Zonder hulp kon
ik rondstappen. ’t Zag er goed uit, ik begon toch al te hopen dat ik morgen,
donderdag, naar huis kon gaan. Vera kwam op bezoek. We hebben maar ineens de
terugvlucht naar Spanje geboekt. ’s Nachts prima geslapen, ik kon eindelijk
terug op mijn zij slapen en het plassen
om het uur was voorbij.
Bij het opstaan donderdag voelde ik me prima,
wandelen in de gang ging goed, in en uit het bed komen was geen probleem.
Ontbijt aan een tafeltje. De verpleegsters stonden versteld. De kinesist legde
nog eens de “Knie Kinetec” aan en dat was ook een makkie. Er gingen stemmen op
om me maar naar huis te sturen, prima. De tam-tam in het ziekenhuis werkte,
sociale dienst, ergotherapeute, hoofd verpleging en de specialisten kwamen
langs. Conclusie: je mag vertrekken… Vera gebeld,
twee dagen vroeger naar huis dan voorzien, kom me maar snel halen.
Vandaag zaterdag reanimeren we verder met de hulp en steun van mijn echtgenote Vera.
Dagelijks een aantal oefeningen en bewegingen. ’t Gaat goed. De knie is nog
opgezwollen maar dat is normaal. Een totaal
herstel bereik je pas na 6 maanden.
Op 26
februari mogen de krammetjes er uit en op 28 februari vliegen we terug naar
Spanje om daar in het zonnetje verder te
revalideren.
Dokter Frank Verheyden en zijn team, kinesist,
verpleegkundigen en iedereen die zich met me hebben bezig gehouden, van harte
bedankt, ’t is me erg meegevallen.
Iedereen die een kaartje, een berichtje of
mailtje stuurde, van harte bedankt. Altijd mooi te weten dat je steun krijgt
van vrienden en kennissen.
Nog even wachten en dan gaan we verder met onze berichtgeving...
Wim
