Mubarak was een wijze en verstandige Moorse heerser over het gebied van Benidorm en leefde in vrede en harmonie met Moren en christenen. Mubarak had geen zonen, maar troostte zich met de kwaliteiten die de natuur en een uitstekende opvoeding had gegeven aan zijn enige dochter Zobeida.
Zobeida werd echter verliefd op een knappe christelijke man, Diego, maar ondanks de harmonie, waarin, zoals ik al zei, de twee gemeenschappen woonden, was het voor Mubarak onmogelijk dat een Moslima met een christen zou huwen en zeker zijn dochter niet. De twee geliefde waren ontroostbaar en namen het besluit om samen te vluchten naar een streek waar haar vader geen zeggenschap had. Op een nacht vluchten de twee geliefden zoals gepland door zich via een touw van de klif naar het strand te laten glijden.
Als snel echter werd hun vluchtpoging ontdekt en Mubarak stuurde zijn soldaten op pad om het jonge stel op te sporen. Onder arrest werden de geliefde terug naar het paleis gebracht. De Moorse heerser zette boos zijn dochter achter slot en grendel en sloot Diego op in een van zijn diepste kerkers. Maar bewogen door genade, besloten om het leven van de christelijke jongen te sparen voor een leven in een sombere kerker van het kasteel, zei hij "Je zult vrij komen wanneer de velden rond Benidorm zijn bedekt met witte sneeuw". Een onzinnige genaderegel daar het in Benidorm nooit sneeuwt...
Maanden gingen voorbij, tot op een ochtend in januari de amandelbomen in de vlakte rond Benidorm in volle bloei kwamen. Het landschap werd bedekt met witte bloemen. Vanuit het kasteel leek het of de streek herschapen was in een sneeuwlandschap. Diego herinnerde Mubarak aan zijn belofte en Mubarak was zo in bewondering voor het prachtige landschap dat hij Diego zijn vrijheid verleende en toestemming gaf in het huwelijk van zijn dochter Zobeida. In de loop der jaren, kwamen er vele muslmán kleinkinderen bij en Diego was een trouwe vazal die zijn schoonvader hielp in alles wat niet tegen zijn religie was.
Zobeida werd echter verliefd op een knappe christelijke man, Diego, maar ondanks de harmonie, waarin, zoals ik al zei, de twee gemeenschappen woonden, was het voor Mubarak onmogelijk dat een Moslima met een christen zou huwen en zeker zijn dochter niet. De twee geliefde waren ontroostbaar en namen het besluit om samen te vluchten naar een streek waar haar vader geen zeggenschap had. Op een nacht vluchten de twee geliefden zoals gepland door zich via een touw van de klif naar het strand te laten glijden.
Als snel echter werd hun vluchtpoging ontdekt en Mubarak stuurde zijn soldaten op pad om het jonge stel op te sporen. Onder arrest werden de geliefde terug naar het paleis gebracht. De Moorse heerser zette boos zijn dochter achter slot en grendel en sloot Diego op in een van zijn diepste kerkers. Maar bewogen door genade, besloten om het leven van de christelijke jongen te sparen voor een leven in een sombere kerker van het kasteel, zei hij "Je zult vrij komen wanneer de velden rond Benidorm zijn bedekt met witte sneeuw". Een onzinnige genaderegel daar het in Benidorm nooit sneeuwt...
Maanden gingen voorbij, tot op een ochtend in januari de amandelbomen in de vlakte rond Benidorm in volle bloei kwamen. Het landschap werd bedekt met witte bloemen. Vanuit het kasteel leek het of de streek herschapen was in een sneeuwlandschap. Diego herinnerde Mubarak aan zijn belofte en Mubarak was zo in bewondering voor het prachtige landschap dat hij Diego zijn vrijheid verleende en toestemming gaf in het huwelijk van zijn dochter Zobeida. In de loop der jaren, kwamen er vele muslmán kleinkinderen bij en Diego was een trouwe vazal die zijn schoonvader hielp in alles wat niet tegen zijn religie was.
Overname van dit artikel is toegestaan mits bronvermelding